De Strijd voor een rol in de Passiespelen

“Als kind (10 à 12 jaar) kwam ik vaak bij mijn ooms en tantes in Hertme. Op de fiets vanuit Lemselo op visite bij de familie in Hertme. Daar kwam ik in aanraking met het fenomeen Passiespelen. Neven en nichten deden mee met de Spelen. En ik als kleine jongen vond het erg interessant om te zien hoe zij dat voelden en beleefden. Ik heb de Passiespelen in die tijd twee of drie keer gezien. Het liet een bewonderenswaardige indruk bij mij achter. Ik vroeg of ik ook mee mocht doen. Maar mijn oom zei dat het alleen voor de mensen uit Hertme was. Buitenstaanders mogen daar niet aan meedoen, zoals pastoor Veeger had beslist. Hij was destijds de grote aanjager van het geheel. Wat me ook is bijgebleven uit die tijd is dat je echt Rooms-Katholiek moest zijn.

Onlangs zag ik in dagblad Tubantia een oproep voor figuranten voor De Strijd. Het hele tafereel kwam weer bij mij naar boven. De plek, de Spelen, de familie alles trok in mijn gedachten als één stoet voorbij. Ik heb er dan ook niet lang over na hoeven te denken, ik ga me opgeven en zie wel waar het schip strand. Misschien hebben ze me helemaal niet nodig, want welke rol zou ik op mijn leeftijd nog kunnen vervullen? Maar ja hoor, ze hebben me wel nodig. Mijn rol is nu Romeinse soldaat! Wie had dat gedacht? In die tijd hadden ze allemaal baarden en dat wordt ook van mij verwacht. Mijn vrouw ziet dat niet zo zitten.” Lachend: “We zullen zien hoe dat loopt.”

“Het repeteren voelt nog wel wat onwennig. Maar dat komt beslist wel voor elkaar. Helaas heb ik geen support van de familie uit Hertme. Er woont niemand meer in Hertme. Ooms en tantes zijn al heel lang geleden overleden en van mijn neven en nichten (15 tot 20 jaar ouder dan ik) leeft bijna niemand nog, helaas. Desondanks verheug ik me enorm op de voorstellingen. Wie had durven dromen dat ik toch nog één keer mee kan doen met de Passiespelen in Hertme.”